In deel 1 van deze korte reeks over de beschikbare veeartsenijkundige kennis voor de eerstestudenten diergeneeskunde werd beschreven hoe zij het vóór 1750 moesten stellen met enkelestandaardwerken over het paard en de paardenhouderij. Omdat er nog geen geformaliseerdeopleiding diergeneeskunde bestond, hoeft het ook geen verbazing te wekken dat de echte veterinairehandboeken nog niet voorhanden waren. In dit tweede deel wordt dieper ingegaan op deperiode rond en kort na de oprichting van de eerste veeartsenijschool door Claude Bourgelat(Lyon, 1761). Ongeveer tien jaar eerder publiceerde hij een eerste belangrijk werk en tijdensdezelfde periode brak ook Philippe-Etienne Lafosse door met een aantal erg educatieve publicaties.Vanaf dat moment kan gesteld worden dat er een aantal handboeken ter beschikkingkwamen waarin werd afgerekend met tal van volkse remedies en waardeloze therapieën. De totdan toe algemeen aanvaarde inzichten en gebruiken maakten plaats voor een meer wetenschappelijkebenadering van het paard en -weliswaar schoorvoetend- een aantal andere huisdieren,inclusief het rundvee en de kleine herkauwers. Dit alles kaderde in een tijdsgeest die zou uitmondenin de Franse Revolutie, een keerpunt dat mee aan de basis lag van een heuse kennisexplosieen de publicatie van honderden werken over landbouw- en veeartsenijkunde die stilaan tot echtewetenschappen uitgroeiden.