Casuïstiek(en)

Calvarial hyperostosis syndroom (CHS) is een zeldzame, goedaardige, proliferatieve botaandoeningvan de platte beenderen van de schedel. Het proces is aanvankelijk pijnlijk maar geneest vanzelfals het skelet volgroeid is. De behandeling is daarom gericht op pijnbestrijding. Tot voor kort werdCHS enkel beschreven bij jonge bullmastiffs en vooralsnog is de etiologie onbekend. In deze casuïstiekwordt een zes maanden oude weimaraner beschreven met CHS met de typische presentatie vaneen asymmetrische zwelling van de frontale, pariëtale en soms occipitale beenderen van de schedel.

Een Duitse herder van twee maanden oud werd aangeboden met anorexie, lethargie, kreupelheiden een pijnlijke zwelling aan de linkerachterpoot. De bevindingen op het lichamelijk en cytologischonderzoek leidden tot een vermoedelijke diagnose van necrotiserende fasciitis (NF). Alle aangetasteweefsels werden chirurgisch verwijderd en negatieve druktherapie met een zilverschuimverband werdopgestart. Gedurende de eerste 48 uur werd een negatieve druk van -75 mmHg ingesteld. Bij de evaluatievan de wonde werd een matige hoeveelheid granulatieweefsel vastgesteld en er was geen verdereuitbreiding van de necrose aanwezig. Het verband werd vernieuwd en een tweede negatieve drukcyclusvan 48 uur werd ingesteld, ditmaal op -125 mmHg. Na het verwijderen van het verband zag het wondbeder gezond uit en werd een chirurgische sluiting van de wonde uitgevoerd.In dit geval leidde onmiddellijke implementatie van negatieve druktherapie na chirurgische debridementtot een versnelde wondheling en verhinderde het verdere uitbreiding van de necrose. Negatievedruktherapie kan een integraal onderdeel worden van de behandelingsstrategie van caniene NF en kande prognose van deze levensbedreigende aandoening verbeteren.

Een zestienjarige Friese ruin werd aangeboden op de vakgroep Interne Geneeskunde vande Grote Huisdieren, Faculteit Diergeneeskunde (UGent), met klachten van inspanningsintolerantie,bleke mucosae, tachycardie en een onregelmatig hartritme. Uit het algemeenonderzoek bleek een demping van hart- en ventrale longgeluiden. Dit, in combinatie met eenlage hematocriet, deed het vermoeden van hemothorax rijzen. De diagnose van hemothoraxkon bevestigd worden aan de hand van thoracale echografie en thoracocentesis. Daar het eenFries paard betrof werd onmiddellijk gedacht aan een aortopulmonale fistel, maar dit konechter uitgesloten worden aan de hand van uitgebreid echocardiografisch onderzoek. Uithet elektrocardiogram kon afgeleid worden dat het onregelmatig hartritme te wijten wasaan atriale extrasystolen. Het paard werd gehospitaliseerd en conservatief behandeld metbreedspectrumantibiotica. Daar zowel de hematocriet als het echografische beeld gunstigevolueerde, mocht het paard na vijftien dagen de kliniek verlaten. Bij controle zes weken laterwerden geen afwijkingen meer gevonden.

Een vier jaar oude rode holstein-friesiankoe werd aangeboden met koorts en een plotse, sterkedaling van de melkproductie. Het bloedonderzoek toonde een chronische infectie aan en na herhaaldeechografische onderzoeken kon de diagnose van pyelonefritis van de rechternier worden gesteld. Hetdier werd zonder effect met procaïne-benzylpenicilline, sulfadoxine-trimethoprim, oxytetracyclineen enrofloxacine behandeld. Aangezien de linkernier onaangetast was, kwam het dier in aanmerkingvoor een nefrectomie van de aangetaste rechternier. De verwijderde rechternier was opvallend grooten gevuld met etter. Hieruit werden kolonies Escherichia coli geïsoleerd die resistent bleken tegenaminopenicillinen, streptomycine, sulfonamiden en trimethoprim. De koe werd verder behandeld metamoxicilline en clavulaanzuur op basis van het antibiogram. Postoperatief ontstond een retroperitoneaalabces. Er werd een buisdrain geplaatst tijdens een tweede operatie om dagelijkse spoeling meteen chloorhexidineoplossing mogelijk te maken. Hierna bleef het dier koortsvrij en herstelde goed. Dekoe werd uit de kliniek ontslagen en was op het bedrijf in staat om een goede melkproductie te halen.In deze casus wordt aangetoond dat nefrectomie, mits een goede voorbereiding, een haalbare ingreepis voor de eerstelijnsdierenarts in geval van unilaterale pyelonefritis, met een acceptabele economischeprognose voor de landbouwer.

Een losse processus anconeus, onderdeel van het elleboogdysplasiecomplex, is een frequentvoorkomende orthopedische ontwikkelingsstoornis bij snelgroeiende jonge honden behorend totgrote en chondrodystrofe rassen. Proximale ulnaire osteotomie is een van de mogelijke behandelingsmethoden,op voorwaarde dat het dier nog niet volwassen is. Deze ingreep is gericht ophet herstellen van de lengteverhouding tussen radius en ulna, waardoor de opwaartse kracht,die de losse processus anconeus veroorzaakt, opgeheven wordt. Door de osteotomie is tevens eenkanteling van het olecranon mogelijk, waardoor de losse processus anconeus alsnog kan fusionerenen het manken verdwijnt. Wanneer een proximale ulnaire osteotomie succesvol uitgevoerdwordt, zonder bijkomende articulaire chirurgie, wordt er minder osteoartrose gevormd en is hetresultaat op lange termijn gunstiger. In dit artikel wordt de behandeling door middel van ulnotomiebij een jonge mastino napoletano besproken en worden de resultaten van de behandelingtoegelicht.

Nageltred komt veel voor bij paarden. De prognose en behandeling hangen af van de beschadigdeweefsels. In dit artikel worden negen paarden met nageltred beschreven die een “magnetic resonanceimaging” (MRI)-onderzoek ondergingen. Het röntgenologisch onderzoek, dat werd uitgevoerd bij zevenvan de negen paarden, gaf een inschatting van de betrokkenheid van botstructuren bij nageltred. Om deweke-delenschade te kunnen beoordelen, werd een MRI-onderzoek uitgevoerd bij alle paarden. MRIgeeft immers een uitstekend weke-delencontrast en kan gedetailleerde beelden in elk anatomisch vlakmaken. In alle negen casussen was het MRI-onderzoek bepalend voor de prognose en therapiekeuze.Bij twee paarden bevestigden de MRI-beelden dat slechts een oppervlakkige uitruiming nodig was. Bijde overige zeven paarden was een meer invasieve aanpak geïndiceerd, zoals bursoscopie of een “streetnail”procedure. Deze studie illustreert dat door middel van MRI-onderzoek veel nuttige informatie kanverkregen worden om zo tot een gepaste therapie en prognose te komen. In deze studie is er een groteovereenkomst tussen de bevindingen van de MRI en de afwijkingen die tijdens chirurgie gevondenwerden.

In deze casuïstiek wordt een geval van voedselafhankelijke hyperthyroïdie bij een hond beschreven. Eenmannelijke, intacte rottweiler van elf maanden oud werd aangeboden omwille van hijgen, gewichtsverliesen een gestegen serum-thyroxineconcentratie. Uit de anamnese bleek dat de hond een “bone and raw food”dieet te eten kreeg. Dit maakte de diagnose van voedselafhankelijke hyperthyroïdie zeer waarschijnlijk.Andere mogelijke differentiaaldiagnosen werden uitgesloten door middel van een uitgebreide diagnostiek.Uiteindelijk verdwenen de symptomen en normaliseerden de schildklierwaarden na verandering naar eenklassiek commercieel onderhoudsdieet. Bij elke hond met een gestegen serum-thyroxineconcentratie, metof zonder symptomen van hyperthyroïdie, is een complete voedingsanamnese noodzakelijk. Eigenaarsmoeten geïnformeerd worden over het feit dat diëten met rauw vlees vaak nutritionele tekortkomingenhebben, het risico van bacteriële contaminatie dragen en andere veiligheidsproblemen hebben. Daaromzouden dierenartsen dit soort voeding beter afraden. 

Een Belgisch witblauw stierkalf van één maand oud werd aangeboden in de kliniek van de FaculteitDiergeneeskunde (UGent) vanwege plotseling optredende koliek. Het dier vertoonde kolieksymptomen,dilatatie van de beide rechterkwadranten van het abdomen, afwezigheid van mest en de aanwezigheidvan klots- en pinggeluiden op auscultatie van de rechterzijde. Op het abdominale echografischeonderzoek waren gedilateerde, contractiele dunne darmen zichtbaar met een verdikte wand.Bij de exploratieve laparotomie werd een volledige obstructie door volwassen Toxocara vitulorumwormen van het duodenum tot halfweg het jejunum gediagnostiseerd. Ter hoogte van het punctummaximum van de obstructie werd een deel van de ascariden verwijderd via enterotomie. Na ontwormingmet doramectine werden de volgende dagen ascariden gevonden in de mest van het dier. Integenstelling tot ascarideninfecties bij pups, biggen en veulens, werd een obstructie door T. vitulorumbij kalveren volgens de auteurs nog niet eerder beschreven.

Via echografisch onderzoek werd de aanwezigheid van drie intracoelomale, ovoïde massa’sen een nodulair aspect van de lever aangetoond bij een drie jaar oude, mannelijke baardagame(Pogona vitticeps) met anorexie. Het histologisch onderzoek van de operatief verwijderde massa’sen een leverbiopt onthulden de aanwezigheid van neoplastische cellen van neuro-endocrieneoorsprong. Via gastroscopisch onderzoek werd een ulceratief letsel in de maag aangetoond. Opbasis van deze bevindingen werd er bij de baardagame een vermoedelijke diagnose van eenneuro-endocrien carcinoom met uitgebreide metastasen gesteld. Deze diagnose werd bevestigddoor autopsie en histologische onderzoeken. Met deze casusbeschrijving willen de auteurshet gastrische, neuro-endocriene carcinoom, een vermoedelijk sterk ondergediagnosticeerde,neoplastische aandoening bij baardagamen, onder de aandacht brengen.

Een beagle van 5,5 jaar oud werd aangeboden omwille van klachten van abnormaal slikken eneen scheve kopstand die reeds twee weken aanwezig was. Inspectie van de keel werd uitgevoerd. Opotoscopisch onderzoek werd een intact maar bolstaand trommelvlies aangetroffen. Op de beelden vanhet computertomografisch (CT) onderzoek bleek de rechter bulla tympanica gevuld met materiaal meteen weke-delendensiteit, terwijl de ventrale bullawand deels lytisch was, evenals het pars petrosa vanhet os temporale. De bulla werd benaderd via ventrale bulla osteotomie, waarbij een steriel cholesterolgranuloom en een cholesteatoma werden gediagnosticeerd. De hond herstelde, maar acht maanden nade chirurgie trad opnieuw een scheve kopstand op. Een nieuwe CT-scan toonde uitbreiding van de lysevan de bullawand en toegenomen lyse van het pars petrosum van het os temporale aan. De eigenaarwenste geen nieuwe chirurgische interventie. Nog eens twee jaar later, werd de CT-scan herhaald.Ditmaal was er een duidelijke intracraniale uitbreiding van het letsel zichtbaar. Niettegenstaande deuitgebreidheid en de progressie van de letsels was de hond klinisch stabiel.