Casuïstiek(en)

Een veertien jaar oude, vrouwelijke, gesteriliseerde huiskat werd aangeboden omwille van eenuitgesproken donker roodverkleuring van de cornea van het linkeroog. Het oog vertoonde eveneenstrichiasis van het bovenooglid, entropion van het onderooglid en een uitgesproken symblefaron. Hetrechteroog vertoonde trichiasis van het bovenooglid, entropion van het onderooglid, een uitgesprokensymblefaron en chronische stromale en ulceratieve keratitis. Aan de hand van een biopsie van de corneavan het linkeroog werd een plaveiselcelcarcinoom gediagnosticeerd en het linkeroog werd vervolgensweggenomen. Histologisch onderzoek van de cornea toonde met bloed gevulde kanaalvormige structurenvan verschillende grootte, die op bloedvaten geleken en afgelijnd waren door spindelvormige cellen. Inhet centrale deel van de cornea was een uitgesproken hyperplastisch epitheel aanwezig met infiltratievan atypische cornea-epitheelcellen in het oppervlakkige stroma. Zowel een primair hemangiosarcoomals een primair plaveiselcelcarcinoom in de cornea werd gediagnosticeerd. In deze casuïstiek wordt hetzeldzame voorkomen van meerdere primaire tumoren in dezelfde anatomische structuur beschreven.

Twee mannelijke golden retrievers van ongeveer tien jaar oud werden aangeboden meteen zichtbare massa in de neus, niesden en vertoonden epistaxis. Uit histologisch onderzoekna bioptname bleek dat het bij beide honden om een plaveiselcelcarcinoom ging. Bij verderestagering waren er geen aanwijzingen voor metastasen. Chirurgische wegname van de tumordoor middel van een planectomie of nosectomie werd voorgesteld. Omdat de klassieke excisievan de neusspiegel voor deze eigenaars cosmetisch onaanvaardbaar was, werd bij beide hondengekozen voor een rostrale neusreconstructie. Bij de eerste hond bevond de tumor zich aan deoppervlakte, waardoor resectie van het kraakbenig deel van de neus voldoende was en eenplanectomie werd uitgevoerd. Bij de tweede hond daarentegen was er tevens botaantasting,waardoor niet alleen de neus, maar ook het os incisiva werd verwijderd (nosectomie). Bij beidehonden werd een remissie van de tumor verkregen na een follow-up van respectievelijk 35 en 29maanden, met tegelijkertijd een uitstekend cosmetisch resultaat.

Een tien maanden oude, vermeend vrouwelijke, intacte Franse buldog werd op de FaculteitDiergeneeskunde te Merelbeke (UGent) aangeboden met een vergrote clitoris en purulentevaginale uitvloei. Als therapie werd voorgesteld om de vergrote clitoris te verwijderen omverdere irritatie te vermijden en tegelijkertijd een gonadectomie uit te voeren aangezien de eigenaarsgeen fokplannen hadden. Intraoperatief werd een afwijkende genitaaltractus vastgesteld,waarbij macroscopisch een normaal uitziende baarmoeder aanwezig was maar waarbij degonaden testes leken in plaats van ovaria. Histologisch onderzoek van het verwijderde weefseltoonde aan dat het inderdaad over bilaterale testes aansluitend op een normale baarmoeder ging.Karyotypering en de moleculaire analyse van het SRY-gen resulteerden in een 78,XX SRY-negatiefkaryotype. Bij de Franse buldog werd bijgevolg finaal een 78,XX SRY-negatief testiculaire aandoeningvan seksuele differentiatie, i.e. “disorder of sex development” (DSD) gediagnosticeerd.

Een één jaar en negen maanden oude, gesteriliseerde dwergschnauzer werd aangeboden meteen huidletsel tussen de wenkbrauwen. Er waren multipele papels aanwezig bij de geboorte enop latere leeftijd verschenen kleine fistelgangen met protrusie van haarbundeltjes. Een lokaleantibioticumbehandeling en het epileren van deze haartjes door de eigen dierenarts brachtengeen oplossing. Een vermoedelijke diagnose van multipele dermoïd sinuscysten werd gesteld. Dehond werd doorgestuurd naar de Faculteit Diergeneeskunde (UGent) en de huidletsels werdenchirurgisch verwijderd. Het histopathologisch onderzoek bevestigde de diagnose van multipeledermoïd sinuscysten, het gevolg van een onvolledige splitsing tussen huid en neurale buis tijdensde embryogenese. Afhankelijk van de diepte van de tubulaire dermale invaginaties en de locatieworden verschillende types beschreven. Dit is de derde beschrijving in de literatuur van dermoïdsinuscysten op de kop bij een hond.

Een vrouwelijke Berner sennenhond van 5,5 jaar oud werd aangeboden met een septischeartritis van de linkerknie na een exploratieve artrotomie. De pathogene kiem was een multiresistenteStaphylococcus aureus (MRSA). De knie werd opnieuw chirurgisch geëxploreerd engespoeld. De hond werd vervolgens subcutaan behandeld met meropenem (Meronem®, NV AstraZenecaSA, Brussel, België) gedurende acht weken. Tijdens deze periode trad een scheur vande voorste gekruiste band op in het betrokken kniegewricht, waarvoor een behandeling met een“tuberositas tibiae advancement”-techniek (TTA Rapid) werd uitgevoerd. Ondanks de infectie,de erge symptomen en de bijkomende kruisbandruptuur herstelde de hond volledig.Multiresistente kiemen zijn moeilijk te behandelen en vragen een zorgvuldige aanpak van dedierenarts, een grote inzet van de eigenaar, waarbij volgens antibiogram werkzame antibioticavan het type ‘laatste redmiddel’ uitzonderlijk gebruikt worden. In deze casus wordt aangetoonddat ook ernstige gevallen van postoperatieve infectie met MRSA kunnen genezen indien een correctebehandeling uitgevoerd wordt.

In deze casuïstiek wordt het voorkomen van een recente aandoening van de processus coronoïdeusmedialis (medial coronoid disease, MCD) bij een elf jaar oude Labrador retriever beschreven. Voordatde hond werd aangeboden, liep hij reeds zes maanden mank op de linkervoorpoot. Radiografisch waser slechts een beperkte pathologie zichtbaar en via computertomografie werd een discrete fissuur vande mediale processus coronoïdeus aangetoond. Artroscopisch kon een letsel van de processus coronoïdeusmedialis bevestigd worden, zichtbaar als chondromalacie. De behandeling bestond uit hetartroscopisch verwijderen van het afwijkende kraakbeen en subchondrale been. Ondanks de geslaagdeingreep had de hond blijvend nood aan fysiotherapie om comfortabel te kunnen lopen.MCD is een ontwikkelingsstoornis die vooral jonge honden van grote rassen aantast. De hondin deze casereport was echter al elf jaar oud. Nochtans was de duur van de mankheid vrij kort enkon er via beeldvorming en artroscopie geen chronisch probleem aangetoond worden. In de literatuuris weinig informatie beschikbaar over de etiologie, het voorkomen en het behandelingsresultaat vanMCD bij oude honden.

Bariumsulfaat is een niet-oplosbare contrastvloeistof die bij radiografisch onderzoek van het spijsverteringsstelselroutinematig wordt gebruikt. Tijdens het onderzoek kan er bariumaspiratie optreden,wat ernstige complicaties kan veroorzaken bij zowel mens als dier. In deze casuïstiek wordt een geval vanbariumaspiratie beschreven bij een gastro-intestinaal onderzoek van een vier jaar oude, gesteriliseerdepers. Radiografisch en pathologisch onderzoek bevestigde de diagnose van bariumaspiratie.

Een negen maanden oude, vrouwelijke bordercollie werd doorgestuurd voor een acute persisterendehoest en hemoptysis na excitatie. Op het radiografisch onderzoek van de thorax werd een diffuus interstitieeltot alveolair longpatroon aangetoond, compatibel met pulmonaire hemorragie. Aangezien dehond verdacht was van complexe coagulopathie en persisterende bloeding gekenmerkt door progressieveanemie, werd een plasmatransfusie (“fresh-frozen” plasma) toegediend (10 ml/kg over 4 uur).Coprologisch onderzoek bevestigde het klinisch vermoeden van een Angiostrongylus vasorum-infectie.De hond werd behandeld met fenbendazole (50 mg/kg SID) gedurende 21 dagen. Eén week na het startenvan de behandeling vertoonde de hond geen klinische tekenen meer en op de thoraxradiografieën werdeen opvallende verbetering van de longletsels vastgesteld.In deze casuïstiek wordt bevestigd dat autochtone Angiostrongylus vasorum-infecties in Belgiëkunnen voorkomen. Deze parasitaire aandoening dient daarom opgenomen te worden in de differentiaaldiagnosebij honden met ademhalingsstoornissen en bloedingsneiging.

SAMENVATTINGHet protozoön Besnoitia besnoiti is verantwoordelijk voor belangrijke economische verliezen in derundvee-industrie in Afrika, Azië en het Middellandse Zeegebied. Tijdens de voorbije decennia zijn erverscheidene meldingen gedaan van deze ziekte in Europa. In dit artikel wordt het eerste bevestigdegeval beschreven van besnoitiose in België bij een blonde d’aquitainestier geïmporteerd uit Zuid-Frankrijk. Daarnaast wordt de epidemiologie van besnoitiose beknopt toegelicht.

In deze casuïstiek wordt een opvallend pijnlijke, ulceratieve dermatitis overeenstemmend metpyoderma gangrenosum beschreven bij een 2,5 jaar oude, intacte, vrouwelijke maltezer. De hond hadeen nasale stridor en vertoonde onregelmatige ulceraties met verheven inflammatoire randen op delenden, staart en achterste ledematen. Er was geen respons op diverse antibiotica. Het histopathologischbeeld werd gekenmerkt door diepe kratervormige ulceraties met een uitgesproken neutrofiel infiltraat,onderliggend en aan de randen van de verzweringen. Een behandeling met enkel prednisolone (KelaLaboratories, Sint-Niklaas, Belgium) resulteerde in een complete regressie van de nasale symptomenen huidletsels.