Casuïstiek(en)

In deze casuïstiek wordt een hond beschreven die doorgestuurd werd naar de vakgroep Kleine Huisdieren van de Faculteit Diergeneeskunde (UGent) voor de behandeling en opvolging van een solitaire renale cyste. De cyste werd succesvol behandeld met echografisch begeleide drainage en percutane sclerotherapie. De initiële klachten van intermitterende lethargie verdwenen na de eerste behandeling. De hond werd gedurende vierentwintig maanden verder opgevolgd met renale echografie. Het uitzicht op echografie evolueerde van een ronde, anechogene, goed afgelijnde laesie tot een slecht afgelijnde, hyperechogene laesie.

Een zesjarige, mannelijke, gecastreerde kat werd aangeboden voor evaluatie van een orale massa.Op het lichamelijk onderzoek werd een grote harde massa opgemerkt aan de laterale kant van het caudaledeel van de linkermandibula. Abdominale echografie en computertomografie (CT) van de thoraxwerden uitgevoerd om metastasen uit te sluiten. Bijkomend werd een CT-scan van de schedel metintraveneuze contrastvloeistof genomen. Histopathologisch onderzoek van extraorale biopsieën bevestigdede waarschijnlijkheidsdiagnose van perifeer osteoma. Een driedimensionale (3-D), geprinteschedel in combinatie met CT-beelden werd gebruikt om de exacte locatie en omvang van de massa tebeoordelen en om alle belangrijke neurovasculaire structuren te kunnen onderscheiden. Chirurgischedebulking van het osteoma werd uitgevoerd. De kat herstelde zonder problemen, maar de massa kwamnegen maanden na debulking terug. Dat was eerder dan verwacht. Desondanks was de CT-scan van deschedel suggestiever voor terugkeer van het perifere osteoma dan voor een maligne transformatie. Deeigenaren kozen ervoor om niet verder te gaan met caudale mandibulectomie.

Een acht jaar oude, vrouwelijke valkparkiet (Nymphicus hollandicus) werd aangeboden metklachten van anorexie, lethargie, een massa onderaan de vleugel en verkleuring van het vederkleed.Het lichamelijk onderzoek toonde een ulceratief nodulair letsel van de huid van ongeveer 4 cm³,ventromediaal op de vleugel ter hoogte van het propatagium en de humerus. Op een laterale enventrodorsale radiografie was er als enige afwijking hepatomegalie zichtbaar.Na een stabilisatieperiode werd er een chirurgische excisie van de tumor uitgevoerd. Uit het histopathologischonderzoek en de bacteriële cultuur van de chirurgisch verwijderde massa bleek de laesieeen integumentaal plaveicelcarcinoom te zijn, secundair bacterieel geïnfecteerd met Corynebacteriumsp. Vier weken postoperatief was de tumor gerecidiveerd. Een behandeling met chemotherapie werdopgestart, waarbij éénmaal per week carboplatine intratumoraal (1,5 mg/cm³) werd toegediend. Omwillevan de verdere tumorgroei na de tweede toediening van carboplatine werd de massa gereseceerdvoordat de volgende toediening van carboplatine plaatsvond. De vogel overleed echter tijdens de anesthesie.Histopathologisch en immunohistochemisch onderzoek toonde degeneratie van de tumor metintercellulair oedeem en vacuolisatie van de tumorcellen aan, ondanks de toenemende tumorgrootte.Vermoedelijk was dit het resultaat van de carboplatinetoediening. Verder onderzoek is nodig om dewerkzaamheid en veiligheid van de intratumorale toediening van carboplatine te bestuderen als behandelingsoptiebij vogels met een plaveicelcarcinoom van de huid.

Een vier jaar oude, mannelijke, gecastreerde Duitse herder werd aangeboden met erg manken opde linkervoorpoot ten gevolge van een fibrosarcoma lateraal van de elleboog. Omdat een wijde excisievan de slecht omschreven tumor onmogelijk was, werd er besloten om een pootamputatie uit te voeren.Onmiddellijk postoperatief werd incisionele negatieve-druktherapie toegepast om het risico oppostoperatieve complicaties te minimaliseren. Over de incisielijn werd een PrevenaTM wondverbandaangebracht, verbonden met een negatieve-drukpomp ingesteld op een continue druk van -125 mmHg.Het verband werd 72 uur later verwijderd. Er traden geen complicaties op en de verdere heling verliepprobleemloos.

In deze casus wordt de succesvolle behandeling beschreven van een traumatische mid-diafysairefemurfractuur met behulp van een type I “tie-in-fixator” bij een kookaburra.Een vijf maanden oude, in gevangenschap gehouden kookaburra (Dacelo novaeguineae) werdaangeboden met trauma ten gevolge van interspecies-agressie. Op basis van klinisch en radiografischonderzoek werd de aanwezigheid van een gesloten, multipele, dwarse tot spiraalvormige,mid-diafysaire femurfractuur vastgesteld. Na reductie van de fractuur werd stabilisatie bekomendoor het toepassen van een type I tie-in-fixator bestaande uit een combinatie van een intramedullaire(IM) pin en een externe skeletale fixator. Postoperatieve radiografische opnamen bevestigdeneen optimale reductie van de fractuur en een correcte plaatsing van het osteosynthesemateriaal.Postoperatief trad er een vlotte recovery op en werden er onmiddellijk een goedesteunname en normale belasting van de aangetaste poot waargenomen. Hoewel de externe fixatieeen week later door de vogel verwijderd werd, bleek er nog steeds goede stabilisatie aanwezig tezijn en bleef de functionaliteit van de aangetaste poot behouden. Twee weken postoperatief bevestigdencontroleradiografieën fractuurheling die gekarakteriseerd werd door lichte callusvormingen een startende overbrugging van de cortices. Op basis van de klinische en radiografischebevindingen werd besloten om de IM-pin op dat ogenblik te verwijderen. Tijdens een opvolgingsperiodevan drie maanden vertoonde de kookaburra volledig herstel.

Een vier maanden oude Engelse buldog werd aangeboden met klachten van acute facialespiertrekkingen, scheve kopstand en een abnormaal bewustzijn. Het neurologisch onderzoek wasindicatief voor een multifocale hersenaandoening. Het hematologisch en biochemisch onderzoekwas normaal. Magnetische resonantie van de hersenen onthulde een uitgesproken vergroting van delinker laterale ventrikel, met bijkomend een vergroting van het calvarium op dit niveau. Er warenook periventriculaire letsels op T2W- en FLAIR-beelden zichtbaar met een matige contrastopname.Analyse van het cerebrospinale vocht toonde matig gemengde, mononucleaire pleiocytose en hettesten op infectieziekten kwam negatief terug. De meest waarschijnlijke diagnose was unilateraleinterne hydrocefalus veroorzaakt door periventriculaire encefalitis. Ondanks de slechte prognose werdde patiënt succesvol behandeld met prednisolone en fenobarbital. Dit is de eerste beschrijving vanunilaterale hydrocefalus met vermoedelijke periventriculaire encefalitis bij een hond gediagnosticeerdmet behulp van MRI.

Een warmbloed-dressuurpaard (ruin) van tien jaar oud werd aangeboden met de klacht van acuteinstabiliteit van het ligamentum nuchae na vrije beweging in een paddock. Op basis van de klinischepresentatie, orthopedisch en neurologisch onderzoek, medische beeldvorming en elektromyografiewerd cervicale neuromusculaire disfunctie van de M. obliquus capitis caudalis aan de rechterzijdevan de hals vastgesteld. Conservatieve therapie met corticosteroïden in combinatie met oralesupplementatie van vitamine B1 en boxrust resulteerden na zes maanden in volledig herstel.

In deze casuïstiek wordt een waarschijnlijkheidsdiagnose beschreven van een zeldzameendocriene aandoening bij een kat. Een zeven jaar oude, gecastreerde Europese korthaar werdaangeboden met lethargie, partiële anorexie en postprandiale hypersalivatie sinds drie dagen.Een verminderde lichamelijke activiteit en een slechte vachtkwaliteit met verhoogde haaruitvalwaren sedert een halfjaar aanwezig. De waarschijnlijkheidsdiagnose van spontane, verworvenhypothyreoïdie werd gesteld aan de hand van gedaalde serumconcentraties van het totalethyroxine (TT4)- en vrije thyroxine (fT4)- gehalte en de gunstige respons op een therapeutischebehandeling. Niet-thyroïdale aandoeningen werden uitgesloten. Bijna twee jaar later stelde dekat het nog steeds goed en was ze volledig vrij van symptomen.

Een elf jaar oude cavalier-king-charles-spaniël werd aangeboden met een grote massa centraal ophet schedeldak. Met behulp van computertomografie werd de intracraniale uitgebreidheid van het letselvastgesteld. Bioptname en histologisch onderzoek leidden tot de diagnose van een graad-1 multilobulairosteochondrosarcoom. Vermits dit een biologisch matig agressieve tumor is die traag groeit, denabijgelegen weefsels wegdrukt in plaats van te invaderen en deze laaggradige tumor slechts bij 30%van de patiënten metastaseert, werd besloten tot chirurgische resectie. Een ruime partiële craniëctomiewerd uitgevoerd, waarna het defect in het schedelbot werd gereconstrueerd met een specifiek daartoebestemde titanium mesh. Het huiddefect werd gesloten met een lokale huidflap. De marges werdenhistologisch beoordeeld en waren vrij van tumorcellen. Volledige chirurgische resectie van deze tumorkan resulteren in een lange overlevingstijd. De beschreven hond was ruim zeventien maanden na deoperatie nog steeds in leven, zonder aanwijzingen voor een lokaal recidief of metastasering.

Pyothorax is een aandoening die niet vaak voorkomt bij katten. De onderliggende oorzaken enbehandelingskeuze variëren sterk naargelang het geval. In het voorliggende artikel worden twee uitdagendecasussen van pyothorax bij de kat besproken. In de eerste casus wordt een vrouwelijke, gesteriliseerdeEuropese korthaar van negen jaar met pyothorax ten gevolge van Bacteroides fragilis besproken.Bij presentatie van de kat op de Faculteit Diergeneeskunde (UGent) werd bij het dier bovendienhet feliene immunodeficiëntie virus gediagnosticeerd. De pyothorax werd succesvol behandeld metmedicamenteuze therapie, maar de kat herviel drie maanden nadien en werd geëuthanaseerd. In detweede casus wordt een mannelijke, gecastreerde Britse korthaar van tien jaar beschreven, waarbij ophet cytologisch onderzoek van de pleurale effusie filamenteuze bacteriën geïdentificeerd werden. Dekat onderging een chirurgische ingreep, herstelde uiteindelijk goed en vertoonde geen tekenen vanrecidief tot twee maanden postoperatief. De uitdagingen bij het maken van belangrijke beslissingen ende complicaties tijdens de behandeling worden besproken.