Casuïstiek(en)

Manken bij de hond is soms moeilijk te lokaliseren omwille van weinig uitgesproken pathologischeveranderingen of onduidelijke klinische symptomen. Intra-articulaire anesthesie wordt voorgesteld als eendiagnostisch middel om het manken te lokaliseren. Na een beschrijving van de voorbereiding, de technieken de punctieplaatsen, wordt een overzicht gegeven van een reeks patiënten aangeboden met verschillendegewrichtsproblemen. De studie gaf aan dat intra-articulaire anesthesie toepasbaar was in ieder gewricht,zolang de clinicus ervaring had en de honden gesedeerd waren. De intra-articulaire anesthesie was positiefin 87% van de gevallen en problemen aan het ellebooggewricht, meer bepaald een losse processus coronoideus,was de grootste indicatie voor intra-articulaire anesthesie.

Deze casus gaat over een bordeaux dog van 14 maanden oud met osteochondritis dissecans (OCD)en losse processus coronoideus (LPC). Wat betreft ras en leeftijd is dit een heel typisch geval van elleboogdysplasie.Bijzonder waren echter de verschillende stappen die nodig waren om tot een definitievediagnose te komen. De hond werd aangeboden met klachten van acuut progressief manken.Op basis van het klinisch en radiografisch onderzoek werd de vermoedelijke diagnose van bilateraleLPC gesteld. Tijdens artroscopie konden geen duidelijke primaire letsels vastgesteld worden.Wegens persisterend manken werd een computed tomografisch onderzoek uitgevoerd, waarbij in derechterelleboog een OCD-letsel gezien werd en in de linker een fissuur. Via een tweede artroscopiewerden uiteindelijk beide ellebogen behandeld met goed resultaat. Deze casus toont aan dat de artroscopischeinspectie van de elleboog steeds grondig dient te gebeuren, zeker voor de detectie vanOCD en fissuren omdat beide letsels soms moeilijk zichtbaar zijn.

Een geïnfecteerde paraprostaatcyste met oorsprong in het prostaatparenchym werdgediagnosticeerd bij een zeven jaar oude, mannelijke, intacte Amerikaanse staffordshireterriër dieaangeboden werd met dysurie. De diagnose werd gesteld aan de hand van de anamnese, het lichamelijken echografisch onderzoek, het bacteriologisch onderzoek, het uitgebreid histopathologisch onderzoeken een DNA-test. De behandeling bestond uit het chirurgisch verwijderen van een groot deel van decyste, omentalisatie van het restant gecombineerd met castratie en antibioticumtherapie.Immunohistochemische kleuringen toonden aan dat de cyste een urotheliale aflijning had. Een DNAtestsloot het persisterende-gang-van-Müller-syndroom (PMDS) uit. De cyste had een open verbindingmet de urethra en ontstond vermoedelijk uit een embryonaal restant ter hoogte van de prostaat.De hond herstelde vlot van de ingreep maar de dysurie en incontinentie persisteerden. Bij decontrole vier maanden postoperatief werd echografisch een nieuwe paraprostaatcyste aangetoond.Uit de echobegeleide punctie bleek de cyste geïnfecteerde urine te bevatten.

Een jonge kattin werd na een periode van niezen en conjunctivitis aangeboden voor onderhuidsezwellingen op de linkerzijde van de kop en hyperemische conjunctiva met protrusie van het derdeooglid. Het onderzoek van de mondholte toonde een zwelling aan labiaal van de gebitselementen en inde pterygopalatine fossa. De linker submandibulaire lymfeknoop was opgezet. De kat niesde af en toemaar er was geen neusvloei. De huidletsels hadden een opvallende gele kleur. Het cytologisch onderzoekvan de huidzwelling toonde een pyogranulomateuze ontsteking aan met eosinofielen. Alleen een diepebemonstering bevatte representatief weefsel voor cytologisch, histopathologisch en mycologischonderzoek. Op basis van de morfologische kenmerken van de mycologische cultuur werd Aspergillussectie fumigatus gediagnosticeerd en met moleculaire technologie geïdentificeerd als Aspergillusviridinutans. De definitieve diagnose was sino-orbitale aspergillose met een uitgebreide subcutaneinvasie. Gezien het ernstig progressief verloop ondanks behandeling werd de kat geëuthanaseerd.

Een acht jaar oud, mannelijk, gecastreerd, middenslagkonijn werd aangeboden met een bilaterale, intermitterende en stressgerelateerde exoftalmie. Op de thoraxradiografieën was een massa zichtbaar in het craniale mediastinum. Het konijn werd kort daarna geëuthanaseerd omwillevan ernstige ademhalingsproblemen. Tijdens het pathologisch onderzoek werd een grote, goed omschreven, niervormige massa aangetroffen craniaal van het hart, zonder macroscopische afwijkingen aan andere organen. Op histologisch onderzoek waren zowel kleine als middelgroteronde cellen aanwezig, ingebed in een fijn reticulair stroma. Het cytoplasma van de tumorcellen kleurde positief aan voor cytokeratine, wat de diagnose van thymoma bevestigde en een lymfoma uitsloot.

Een vrouwelijke intacte chihuahuapup van vier maanden oud werd aangeboden met als klachtvulvazwelling en seksueel rijgedrag op een speelgoedbeer. Beide klachten waren reeds aanwezig vanaf 9-10weken ouderdom. Tijdens het consult viel op dat de pup ook sterk opgezette melkklieren vertoonde. Devolgende differentiaaldiagnose werd vooropgesteld: gonadotropineonafhankelijke (perifere) vroegtijdigepuberteit (of vroegtijdige pseudopuberteit) ten gevolge van een exogene opname van oestrogenen, ofwelinterseksualiteit. De eerste mogelijkheid leek het meest waarschijnlijk gezien de eigenares het gezicht en deschouders dagelijks met oestrogenengel insmeerde. Er werd aangeraden om het contact van de pup met deoestrogenengel te vermijden. Deze behandeling leverde gunstige resultaten op na een periode van tweemaanden, met zelfs het compleet verdwijnen van de klachten vier maanden na het initiële consult.

Een mannelijke, gecastreerde Europese korthaar van 10 jaar werd aangeboden met huidklachten.Schilfering, alopecie en jeukgedrag waren aanwezig. Het dermatopathologisch onderzoek toonde een interfacedermatitis met een gering aantal apoptotische keratinocyten, een murale lymfocytaire folliculitis en deafwezigheid van sebumklieren. Deze huidveranderingen kunnen voorkomen als een paraneoplastischsyndroom veroorzaakt door een thymoma. Radiografie van de borstholte bevestigde de aanwezigheid van eenmassa in het craniale mediastinum. Via een sternale thoracotomie werden een grote tumor en twee kleinegezwellen verwijderd. Histopathologisch onderzoek van de massa’s toonde aan dat het wel degelijk ging omlymfocytrijk thymoma. De kat vertoonde een snelle en sterke verbetering van de huidletsels. Twee maandenpostoperatief was er een heropflakkering van de exfoliatieve dermatitis die in regressie werd gebracht met eendexamethasonekuur. Tijdens de laatste follow-up, 6 maanden postoperatief, vertoonde de kat nog slechtsgeringe schilfering en was hij volledig jeukvrij zonder medicatie.

Persisterende ductus arteriosus (PDA) is een van de meest voorkomende congenitale hartafwijkingen bij dehond. Chirurgische ligatie (SL) en transarteriële occlusie (TO) zijn in de diergeneeskunde twee mogelijkebehandelingen en vereisen algemene anesthesie. Bij twee honden van vier maanden oud werd onder algemeneanesthesie een PDA behandeld, één via SL en de ander via TO. Twee verschillende anesthesie- en analgesieprotocols,gekozen om potentiële complicaties te voorkomen, werden gebruikt. Deze casereport beschrijft twee mogelijkebenaderingen voor de anesthesie van honden voor correctieve PDA-chirurgie (SL en TO).

Een vijfjarige Duitse warmbloedhengst die chronisch mank was ten gevolge van een degeneratieve aandoeningin het kroongewricht en die geen verbetering vertoonde na conservatieve therapieën, werd behandeld met autologemesenchymale stamcellen (MSC). Deze MSC werden geïsoleerd uit het perifeer bloed van de patiënt en 2,5 miljoenvan deze cellen werden in het gewricht geïnjecteerd, tweemaal met een interval van acht weken. De positieve evolutiena behandeling werd gedocumenteerd aan de hand van een klinische evaluatie en objectieve drukplaatanalysen.In dit artikel wordt voor de eerste maal het gebruik van perifeer bloed beschreven als bron van MSC voor hetbehandelen van een degeneratieve gewrichtsaandoening bij een paard.

In augustus 2007 vertoonden twee Belgisch witblauwe koeien na drie maanden weidegang hoge koorts(41,4°C), epistaxis, melena, bloedingen ter hoogte van de huid, een stijve gang en rode letsels op de uier.Het bloedonderzoek toonde ernstige pancytopenie aan en blauwtongvirus serotype 8 werd aangetoondvia PCR. Ondanks een bloedtransfusie en een ondersteunende behandeling stierven beide dierenbinnen de zes dagen na aanvang van de symptomen. Op autopsie werd een uitgesproken beeld van eenbloedstollingsstoornis aangetoond. Bij inspectie van de weide één week later konden veel jonge bladerenvan adelaarsvaren (Pteridium aquilinum) worden waargenomen. De stijve gang en de rode letsels op deuier waren sterk indicatief voor blauwtongvirusinfectie, terwijl de andere symptomen overeenkwamenmet een acute adelaarsvarenintoxicatie (acuut hemorragisch syndroom). Dit voorval toont aan dat het ookin België, waar de densiteit van adelaarsvarens over het algemeen relatief laag is, van belang is om weidengrondig te inspecteren op de aanwezigheid van jonge adelaarsvarens.