Casuïstiek(en)

Een Arabische merrie van twee jaar oud werd doorverwezen naar Sharjah Equine Hospital met koliekverschijnselen.Op het klinisch onderzoek vertoonde ze tekenen van endotoxemie en echografischonderzoek toonde een sterk opgezette maag aan met verschillende opgezette niet-motiele dunnedarmlussen.Tijdens een sondage van de maag werd er acht liter bloederige reflux bekomen. Op het gastroscopischonderzoek werden ernstige maagzweren (graad 4) gevonden. Op basis van deze bevindingenwerden “equine gastric ulcer syndrome” (EGUS) en gastroduodenitis (GD) gediagnosticeerd. Initieelwerd het paard behandeld met parenterale pantoprazole. Nadat het paard geen reflux meer vertoonde,werd orale ranitidine en sucralfaat toegevoegd. Het paard verliet de kliniek na elf dagen, met een75%-heling van de maagzweren. Dertig dagen later werd een controlegastroscopie uitgevoerd en hierbijwas 90% heling zichtbaar (EGUS graad 1). Volgens de auteurs is dit de eerste casuïstiek waarin decombinatie pantoprazole, ranitidine en sucralfaat beschreven wordt voor het behandelen van ernstigemaagzweren bij een paard.

Een zesjarige warmbloed werd aangeboden met langdurige voorbeenclaudicatie met milde teno-synovitis van de sesamschede en een zwelling van het distomediale aspect van de kootholte. Via echografie en magnetische resonantie werd een dense massa aangetoond in het distale aspect van de sesamschede, gekenmerkt door een partiële lamellaire vorm, afwezige interne vascularisatie en een aanliggende druk-geïnduceerde osteolyse van het kroonbeen. Na chirurgische excisie werd op het histopathologisch onderzoek een epitheliale inclusiecyste vastgesteld. Epitheliale inclusiecysten, ook bekend als gekeratiniseerde of folliculaire cysten, zijn expansiele, goedaardige massa’s ten gevolge van aberrant epidermaal weefsel. Bij het paard komen ze vaak voor in de huid en in verschillende niet-cutane weefsels, maar in de sesamschede werden zij nog maar zelden beschreven. Ten gevolge van hun vaak chronisch voorkomen op deze locatie, kunnen zij zich op medische beeldvorming uiten als een atypisch dense massa, ongewoon voor cysteuze letsels. Volledige tenoscopische excisie is zelfs voor grote massa’s mogelijk en wordt als curatief beschouwd met een goede prognose voor herstel.

Een Groenvleugelara (Ara chloropterus) werd aangeboden omwille van regurgitatie en de aanwezigheid van onverteerde zaden in de mest. Kliermaagdilatatie werd radiografisch vastgesteld. Contrastradiografie werd uitgevoerd en toonde aan dat de dilatatie van de kliermaag en de geassocieerde klinische symptomen het resultaat waren van een circulaire verdikking van de kliermaagwand met een ernstige vernauwing van het lumen van de kliermaag tot gevolg. Testen voor parrot bornavirus (PaBV) waren negatief. Twee weken na het opstarten van een antimicrobiële behandeling omwille van vermoedelijke bacteriële overgroei, verdwenen alle klinische symptomen. Een normaal uitzicht en een fysiologische afmeting van de kliermaag werden vastgesteld op basis van radiografieën die vier maanden na de initiële presentatie genomen werden. Bacteriële proventriculitis geassocieerd met hyperplasie van de kliermaagwand werd vooropgesteld als definitieve maar vermoedelijke diagnose. In deze casuïstiek wordt het belang benadrukt om bacteriële proventriculitis te differentiëren van andere oorzaken van kliermaagdilatatie bij ara’s.

In deze casuïstiek wordt een tienjarige ruin beschreven met immuungemedieerde hemolytische anemie geassocieerd met chronische fibroserende mediastinitis van onbekende oorsprong. De patiënt leed aan chronisch gewichtsverlies en intermitterende diarree en werd aangeboden in de kliniek met uitgesproken anemie, anorexie en koorts die reeds 24 uur aanwezig was. Een directe Coombs’ test was sterk positief voor IgG-autoagglutinatie. Bij het klinisch onderzoek werd geen onderliggend patho-logisch proces van de immuungemedieerde hemolytische anemie gevonden. Post-mortemonderzoek toonde groene vloeistof met voedselpartikels in het craniale mediastinum aan. Histologisch onderzoek suggereerde chronische fibroserende mediastinitis. Hoewel slokdarmperforatie hiervoor een mogelijke oorzaak is, werden bij macroscopisch onderzoek geen tekenen van ruptuur waargenomen. In deze casereport wordt aangetoond dat bij niet-responsieve, immuungemedieerde hemolytische anemie, een niet-gedetecteerde onderliggende pathologie, zoals chronische mediastinitis, aanwezig kan zijn.

Een twee jaar oude labrador retriever uit de Franse Alpen werd aangeboden omwille van een opgezet abdomen, lethargie en gewichtsverlies. Op computertomografisch onderzoek werd een grote,cavitaire levermassa vastgesteld die de vena cava caudalis in groeide en die geassocieerd was metmultipele gelijkaardige laesies ter hoogte van de lever, alsook met longnodulen en lymfadenopathie.Initieel werd deze aandoening verkeerdelijk aanzien als een maligne neoplasie, maar cytologisch enhistologisch onderzoek van de grootste levermassa was compatibel met een cestodeninfectie. EenPCR-test bevestigde een infestatie met Echinococcus multilocularis. Medicamenteuze therapie metalbendazole werd opgestart. De hond bleef klinisch goed gedurende tien maanden na de diagnose,maar moest worden geëuthanaseerd omdat de eigenaars terug moesten keren naar Groot-Brittanniëen ze niet legaal kon geïmporteerd worden. Volgens de auteurs is dit de eerste casereport waarin eenlangetermijnopvolging wordt beschreven van een Echinococcus sp.-infectie bij een hond, die medicamenteus behandeld werd. Dit geval toont ook aan dat medicamenteuze therapie een bruikbare optie isals chirurgie niet haalbaar is.

Een één jaar oude yorkshire terriër met een gewicht van 1,2 kg werd aangeboden met tetraparesisdie reeds acht maanden aanwezig was. Tijdens het radiografisch onderzoek werd atlantoaxiale instabiliteit (AAI) gediagnosticeerd. Ventrale stabilisatie werd bekomen met een “tie-in”-configuratie. Twee0,9 mm-pinnen met positieve schroefdraadprofielen en vier 1,2 mm “locking”-schroeven werden inrespectievelijk de atlas en axis ingebracht. De pinnen werden naar caudaal omgebogen en vastgemaaktaan de schroeven middels cerclagedraad, waarna de gehele constructie werd ingebed in een brug vanpolymethylmethacrylaat. De hond vertoonde een snel, klinisch herstel en liep zelfstandig op dag 3 nade chirurgische ingreep. Er waren geen postoperatieve complicaties. Deze aangepaste techniek vanfixatie met meerdere implantaten in een “tie-in”-configuratie kan een haalbare optie zijn voor AAI bijkleine hondenrassen.

Twee volwassen warmbloedpaarden met een voorgeschiedenis van chronisch manken aan hetachterbeen uitgaande van het proximale interfalangeale gewricht (kroongewricht) werden aangebodenop de dierenkliniek De Bosdreef (België) tussen 2016 en 2017. Op basis van de anamnese en hetorthopedisch onderzoek werd chronische osteoartrose (OA) van het kroongewricht gediagnosticeerd bijbeide paarden. Een gemodificeerde chirurgische artrodese van het kroongericht werd uitgevoerd gebruikmakend van een centrale, dorsale driegaten proximale interfalangeale “locking”-compressieplaat (PIPplaat) en vier 5,5 mm transarticulaire, corticale trekschroeven. Dit resulteerde in een snelle botfusie vanhet kroongewricht en een terugkeer naar het oorspronkelijk werk binnen de tien maanden na operatie.

In deze casereport wordt de therapeutische opvolging van een vier jaar oude, mannelijke, gecastreerde shih tzu met atopische dermatitis (AD) beschreven. De hond werd behandeld met prednisolone (Prednisolone®), vervolgens met oclacitinib (Apoquel®) en daarna met lokivetmab (Cytopoint®). In de discussie worden de diagnostische aanpak en de verschillende types van behandeling kritisch besproken. Verder wordt ingegaan op de recente therapie met lokivetmab (Cytopoint®).

Een elf jaar oude Europese langhaar werd aangeboden met een geschiedenis van stijfheid van deachterpoten, lethargie, depressie, partiële anorexie en recente anisocorie. Oftalmologisch onderzoektoonde chorioretinale necrose aan en angio-invasief longcarcinoom werd vermoed. De resultaten vanhet computertomografisch onderzoek bevestigden de vermoedelijke diagnose.

In dit artikel wordt bij drie honden necrotiserende eosinofiele dermatitis beschreven met een acuutontstaan en snel verloop. De eerste huidletsels werden gekenmerkt door intens jeukende erythemateuzeen stevig aanvoelende intacte papels en plaques. De letsels werden snel groter en evolueerden totsamenvloeiende targetoïde nodulen met centrale exsudatie, ulceratie en necrose. De letsels kwamenhoofdzakelijk voor op de hals en op de dorsolaterale romp. Eén hond vertoonde ook orale letsels.Het histopathologisch beeld toonde in de drie gevallen eosinofiele dermatitis en panniculitisgericht op de dermale en subcutane bloedvaten met secundaire aantasting van de haarfollikels. Eenovergevoeligheidsreactie op medicatie of op andere lichaamsvreemde antigenen kunnen mogelijk deoorzaak zijn geweest.