2015 - 84 (6)

Op 18 juli 2015 was het precies tweehonderd jaar geleden dat Napoleon met zijn GrandeArmée werd verslagen door de geallieerde strijdkrachten in wat de geschiedenis zou ingaanals de Slag bij Waterloo. Tijdens de tien jaar die aan deze nederlaag voorafgingen, bouwde deFranse keizer een gigantische troepenmacht uit waarin de bereden component of cavalerie eenzeer belangrijke rol speelde. Omdat de paarden die hierin figureerden eerder al het onderwerpwaren van een publicatie in dit tijdschrift, richt dit artikel specifiek de aandacht op de militaireveeartsen die als paardenarts instonden voor de verzorging van de honderdduizenden legerpaardendie tijdens het verloop van het keizerrijk onder de wapens werden gebracht. Na eenkorte inleiding over het ontstaan van het veeartsenijkundig onderricht, wat hand in hand gingmet de geboorte van de militaire veearts, wordt dieper ingegaan op zijn rekrutering, statuut enwerkomgeving. Hierbij wordt de rol van de keizer zelf beschreven met een bespreking van hetdecreet van Moskou dat voor het veeartsenijkundig onderwijs van zeer groot belang is geweest.Tenslotte worden de werkomstandigheden van de militaire veeartsen belicht aan de hand vanenkele ooggetuigenverslagen.

Een tien maanden oude, vermeend vrouwelijke, intacte Franse buldog werd op de FaculteitDiergeneeskunde te Merelbeke (UGent) aangeboden met een vergrote clitoris en purulentevaginale uitvloei. Als therapie werd voorgesteld om de vergrote clitoris te verwijderen omverdere irritatie te vermijden en tegelijkertijd een gonadectomie uit te voeren aangezien de eigenaarsgeen fokplannen hadden. Intraoperatief werd een afwijkende genitaaltractus vastgesteld,waarbij macroscopisch een normaal uitziende baarmoeder aanwezig was maar waarbij degonaden testes leken in plaats van ovaria. Histologisch onderzoek van het verwijderde weefseltoonde aan dat het inderdaad over bilaterale testes aansluitend op een normale baarmoeder ging.Karyotypering en de moleculaire analyse van het SRY-gen resulteerden in een 78,XX SRY-negatiefkaryotype. Bij de Franse buldog werd bijgevolg finaal een 78,XX SRY-negatief testiculaire aandoeningvan seksuele differentiatie, i.e. “disorder of sex development” (DSD) gediagnosticeerd.

Een één jaar en negen maanden oude, gesteriliseerde dwergschnauzer werd aangeboden meteen huidletsel tussen de wenkbrauwen. Er waren multipele papels aanwezig bij de geboorte enop latere leeftijd verschenen kleine fistelgangen met protrusie van haarbundeltjes. Een lokaleantibioticumbehandeling en het epileren van deze haartjes door de eigen dierenarts brachtengeen oplossing. Een vermoedelijke diagnose van multipele dermoïd sinuscysten werd gesteld. Dehond werd doorgestuurd naar de Faculteit Diergeneeskunde (UGent) en de huidletsels werdenchirurgisch verwijderd. Het histopathologisch onderzoek bevestigde de diagnose van multipeledermoïd sinuscysten, het gevolg van een onvolledige splitsing tussen huid en neurale buis tijdensde embryogenese. Afhankelijk van de diepte van de tubulaire dermale invaginaties en de locatieworden verschillende types beschreven. Dit is de derde beschrijving in de literatuur van dermoïdsinuscysten op de kop bij een hond.

Schurft veroorzaakt door Psoroptes ovis komt voor op de meeste Vlaamse bedrijven met Belgischwitblauw vleesvee. In deze studie werden twee intensieve behandelingsschema’s geëvalueerdop negen Vlaamse vleesveebedrijven met een persisterend schurftprobleem. Op bedrijf 1tot en met 7 werden alle dieren tweemaal behandeld (met een interval van zeven à tien dagen)met een injecteerbaar macrocyclisch lacton (ML). Op de twee laatste bedrijven werd een eenmaligeinjectie gegeven met de ‘long acting’-formulatie (LA) van moxidectine (10%). Na behandelingwerden huidafkrabsels genomen en bij de aanwezigheid van levende mijten bij ten minsteéén dier werden alle dieren (bedrijven 1 tot en met 7) of enkel de positieve dieren (bedrijf 8 en 9)verder behandeld met een injecteerbaar ML. Op alle bedrijven waren de dieren klinisch genezenen schijnbaar vrij van mijten na twee tot negen behandelingsrondes (twee injecties met zeven àtien dagen interval of één LA-injectie). Hoewel er op de eerste zeven bedrijven na het daaropvolgendeweideseizoen opnieuw tekenen van schurft te zien waren, was dit in mindere mate en deschurft was gemakkelijker onder controle te houden.

Actinobacillus pleuropneumoniae veroorzaakt besmettelijke pleuropneumonie bij varkens.Een van de eerste stappen in de pathogenese van deze longaandoening is de adhesie van de kiemaan het epitheel van de diepere ademhalingswegen en longalveolen. Hierbij komen onder anderetype IV-fimbriae tussen. Transferrine-bindende proteïnen spelen een rol bij ijzeropname doorde kiem, wat noodzakelijk is voor haar vermeerdering. De karakteristieke hemorragische totnecrotiserende longletsels ontstaan voornamelijk door de productie van Apx-toxinen. A. pleuropneumoniaekan het immuunsysteem van de gastheer omzeilen door biofilmvorming en door deproductie van proteasen, Apx-toxinen en ammoniak. Antistoffen tegenover het lipoproteïne PalAkunnen het verloop van een infectie met A. pleuropneumoniae verergeren en het beschermendvermogen tegenwerken van antistoffen tegenover Apx-toxinen. Een goede kennis van de kiemgastheerinteractieskan leiden tot de ontwikkeling van efficiënte vaccins. De bescherming navaccinatie met bacterins, zoals autovaccins, is serotype-specifiek en wisselvallig. Dit laatste kante wijten zijn aan variabele hoeveelheden PalA in het vaccin. Tot nu toe werden de beste resultatenbekomen met een experimenteel vaccin dat zowel type IV-fimbriae, transferrine-bindendeproteïnen als Apx-toxinen bevatte.