2014 - 83 (2)

In deel 1 van deze korte reeks over de beschikbare veeartsenijkundige kennis voor de eerstestudenten diergeneeskunde werd beschreven hoe zij het vóór 1750 moesten stellen met enkelestandaardwerken over het paard en de paardenhouderij. Omdat er nog geen geformaliseerdeopleiding diergeneeskunde bestond, hoeft het ook geen verbazing te wekken dat de echte veterinairehandboeken nog niet voorhanden waren. In dit tweede deel wordt dieper ingegaan op deperiode rond en kort na de oprichting van de eerste veeartsenijschool door Claude Bourgelat(Lyon, 1761). Ongeveer tien jaar eerder publiceerde hij een eerste belangrijk werk en tijdensdezelfde periode brak ook Philippe-Etienne Lafosse door met een aantal erg educatieve publicaties.Vanaf dat moment kan gesteld worden dat er een aantal handboeken ter beschikkingkwamen waarin werd afgerekend met tal van volkse remedies en waardeloze therapieën. De totdan toe algemeen aanvaarde inzichten en gebruiken maakten plaats voor een meer wetenschappelijkebenadering van het paard en -weliswaar schoorvoetend- een aantal andere huisdieren,inclusief het rundvee en de kleine herkauwers. Dit alles kaderde in een tijdsgeest die zou uitmondenin de Franse Revolutie, een keerpunt dat mee aan de basis lag van een heuse kennisexplosieen de publicatie van honderden werken over landbouw- en veeartsenijkunde die stilaan tot echtewetenschappen uitgroeiden.

Een tienjarige Franse buldog werd aangeboden voor acuut braken. Echografisch encomputertomografisch onderzoek van de buik gaf een duidelijk beeld van een duidelijk afgelijnde massarond de arteria coeliaca, dicht bij de plaats waar zij uit de aorta ontspringt. Via chirurgie kon de massavolledig weggenomen worden. Histopathologisch onderzoek in combinatie met immunohistochemischonderzoek resulteerde in de diagnose van paraganglioma.

Een twaalf jaar oude Engelse cockerspaniël werd doorverwezen omwille van manken tengevolge van een massa op de rechter cranioventrale thoraxwand. De uitwendig beperkte massableek bij radiografisch onderzoek over een grote intrathoracale component te beschikken. Depatiënt werd gestageerd en op basis van de resultaten van computertomografisch onderzoekwerd chirurgie gepland en de tumor werd en bloc verwijderd. Histopathologisch bleek het omeen osteosarcoom te gaan dat reeds gemetastaseerd was naar de regionale lymfeklieren. De hondwerd aanvullend behandeld met chemotherapeutica. Gedurende vier maanden was de hond vrijvan klachten. Nadien ontstond respiratoire hinder en werden longmetastasen vastgesteld. Dehond werd vijf maanden na de ingreep geëuthanaseerd.Deze casuïstiek illustreert dat een voldoende agressieve, multimodale behandeling de levensduurook in geval van een gevorderde, maligne tumor kwaliteitsvol kan verlengen.

 In deze casuïstiek worden het ontstaan en de succesvolle behandeling van longoedeem beschrevenbij twee obese dieren (een paard en een hond) in de postoperatieve periode. De diagnose van dezezeldzame maar ernstige complicatie is normaal gesproken eenvoudig, maar de onderliggende oorzaakis vaak multifactorieel en moeilijk exact te identificeren. Mogelijk bijdragende factoren wordenbesproken. Beide dieren werden met succes behandeld en zonder verdere complicaties ontslagen.     

In deze casuïstiek worden de identificatie en verwijdering beschreven van een intravaginaal grasaarmet behulp van echografie bij een hond en een kat. De hond werd aangeboden voor chronische vaginaleuitvloei gedurende reeds meer dan twee jaar. De kat werd aangeboden voor acute lethargie, bloederigevaginale uitvloei en een voorgeschiedenis van perivulvaire uitvloei gedurende twee weken. Met behulpvan echografie werden er een lineaire, hyperechogene, spoelvormige structuur en een milde verdikkingvan de vaginawand in beeld gebracht. Het grasaar werd in beide gevallen succesvol onder algemeneanesthesie niet-invasief verwijderd, onder echobegeleiding en met behulp van een hartmanntang.Echogeleide verwijdering van een grasaar uit de vagina is een veilige en goedkope techniek.